Możesz ją spotkać wszędzie – na skraju lasu, na zboczu góry, w parku, na brzegu rzeki i na poboczu drogi.
Łatwo rozpozna ją nawet dziecko. Bardzo ceniona w medycynie ludowej, cała, wszystkie jej części – kwiaty, owoce, liście, korzenie.
Jakie właściwości lecznicze ma dzika róża?
Jest rekordzistką pod względem zawartości składników odżywczych. Oczywiście na pierwszym miejscu wśród roślin bogatych w witaminę C, przekracza 50 razy ilość witaminy C zawartą w cytrynie.
Ale dzika róża to również bogactwo witamin B1, B2, K, E, B6, bioflawonoidów, pektyn, kwasów organicznych, garbników, soli żelaza, manganu, fosforu, magnezu, wapnia.
Róża ma silne właściwości fitoncydowe i bakteriobójcze. Działa dobrze jako środek żółciopędny i przeciwzapalny, ma korzystny wpływ na układ trawienny, działanie moczopędne i nie podrażnia nabłonka nerek.
Obniża poziom cholesterolu we krwi, a tym samym zapobiega tworzeniu blaszek miażdżycowych.
Wzmacnia naczynia włosowate i wspomaga lepsze wchłanianie kwasu askorbinowego.
Karoten i witamina A zwiększają odporność organizmu.
Witaminy B1 i B2 biorą udział w pracy narządów krwiotwórczych.
Witamina K poprawia krzepliwość krwi i jest niezbędna przy skłonności do krwawień.
Witaminy i pierwiastki śladowe zawarte w dzikiej róży pozwalają ją stosować, w przypadku niedokrwistości, osłabienia organizmu po chorobie, miażdżycy.
Moc dzikiej róży
Owoce, syrop i napar są bardzo skuteczne w stanach zapalnych płuc, błonicy, szkarlatynie, kaszlu.
Od dawna zauważono korzyść z jedzenia dzikiej róży, leczy owrzodzenia troficzne, kamienie nerkowe, wątrobę, krwawienia, zapalenie żołądka, pęknięcia kości, zaburzenia procesów wymiany.
Medycyna chińska zaleca stosowanie róży w leczeniu pasożytów.
W Tybecie owoców używano do leczenia gruźlicy, neurastenii i miażdżycy.
Na Syberii zachowały się przepisy na leczenie płatkami róży gotowanych w miodzie stanów zapalnych, korzonków i grzybicy stóp.
Korzystnie wpływa na ciało, zmniejsza i zatrzymuje krwawienie, wydala żółć, stymuluje pracę gruczołów, sprzyja gojeniu się oparzeń, odmrożeń i innych ran, ma generujace właściwości.
Bardzo przydatna w zaburzeniach krążenia.
Metody przygotowania
1. Odwar z dzikiej róży można przygotować na 2 sposoby:
2. Całe jagody – dwie garści zalać 500 ml wrzącej wody. Pozostawić na 7-8 godzin noc. Odcedzić i zażyć na łyżeczkę cukru.
3. Obierz jagody i zmiel je maszynką do mięsa lub w jakikolwiek inny sposób. Zalej 300 ml wody i gotuj przez 15 minut. Odcedż wywar, wypij pół szklanki 30 minut przed jedzeniem trzy razy dziennie.
Środki ostrożności
Trzeba jednak zachować ostrożność przy przyjmowaniu nawet tak pozornie uniwersalnej rośliny leczniczej. Istnieje kilka powodów:
Duża ilość witaminy C w dzikiej róży może podrażniać żołądek. Przy zapaleniu żołądka z wysoką kwasowością, wrzodach żołądka lub dwunastnicy zawarty w róży kwas askorbinowy działa drażniąco i może powodować zaostrzenie choroby.
Silny napar lub bulion z róży może szkodzić szkliwu zębów. Po każdym wypiciu należy dokładnie wypłukać usta wodą.
Te same właściwości, które pomagają zatrzymać krwawienie, czynią różę przeciwwskazaną osobą z tendencją do tworzenia skrzepów.
Jeśli masz problem z układem sercowo-naczyniowym, nie stosuj róży bez uprzedniej konsultacji z lekarzem. W szczególności przy zapaleniu wsierdzia
lepiej całkowicie zrezygnować z używania dzikiej róży.
Wywar z dzikiej róży obniża ciśnienie krwi.
Przy długotrwałym stosowaniu dzika róża może powodować niewydolność wątroby.
Leki wytwarzane z owoców róży spowalniają produkcję żółci, co może prowadzić do zaparć.
Różę należy przyjmować ostrożnie, jeśli na skórze wystąpiły stany zapalne i wysypka.
W rzeczywistości niebezpieczeństwa związane z dziką różą nie są większe niż jakakolwiek innej rośliny leczniczej.
