Zaraza późna (ziemniaczana) to udręka ogrodników, która potrafi zniszczyć cały plon roślin psiankowatych, szczególnie pomidorów.
Jedną z polecanych metod zabezpieczania upraw jest zastosowanie drutu miedzianego.
Co to jest zaraza późna
Jest to choroba grzybowa wywoływana przez phytophthora infestans.
Ten grzyb jest w stanie zaatakować całe uprawy ziemniaków, pomidorów, bakłażanów, papryki, a gdy się niekontrolowanie rozprzestrzeni, to nawet truskawki czy drzewa owocowe.
Grzyb atakuje wszystkie części roślin – od kwiatów, przez owoce, liście, łodygi po korzenie. Pierwszym objawem są naruszenia struktur tkanek, w postaci ciemnych plam i pęknięć, przez które dochodzi do wtórnego zakażenia innymi rodzajami grzybów i bakterii chorobotwórczych. Roslina zamiera, a porażone owoce gniją.
Wpływ miedzi
Grzyby nie lubią miedzi, której związki zabijają komórki grzybni, wyniszczając całą kolonię. Na tym działaniu oparte są środki przeciwbrzybicze: Siarczan miedzi, płyn Bordeux czy Miedzian.
Idąc tym tokiem wielu ogrodników eksperymentuje z drutem miedzianym.
Ta metoda została także opisana w popularnej książce „Rady dla ogrodników” autorstwa AI Spiridonovej i EA Chenykaeva z 1974 roku.
Od tamtej pory zyskała na popularności pomimo, że nie przeprowadzono żadnych poważnych badań potwierdzających jej skuteczność.
Utleniona miedź dostaje się do wnętrza wraz z ruchem soków, co teoretycznie może działać negatywnie na komórki phytoflora. Pod wpływem soku zawartego w łodygach miedź wchodzi w reakcje chemiczne ze składnikami roślin. Związki i jony miedzi wraz z prądem składników odżywczych są rozprowadzane po całym krzaku pomidora.
Kiedy grzyb zaczyna tworzyć kolonię, związki miedzi hamują wzrost jego komórek. Film tlenkowy, który tworzy się na powierzchni miedzi, izoluje większość metalu przed kontaktem z komórkami krzewu pomidora – w wyniku czego bardzo mało miedzi dostaje się do rośliny.
Problem polega jednak na tym, że nie ma możliwości obliczenia ilości miedzi jaka dostaje się do rośliny. A jej nadmiar może być szkodliwy dla samej rośliny i człowieka.
Praktyczne zastosowanie drutu miedzianego
Najważniejsza kwestia to, że drutu miedzianego można użyć wyłącznie do dorosłych krzewów.
Drutu miedzianego używa się na kilka sposobów:
Jako podwiązka. Drut łatwo się wygina, więc można go użyć zamiast tkaniny czy sznurka.
Wiązanie korzeni. Ta metoda pochodzi z Niemiec i polega na utworzeniu pierścienia o długości 50 cm dookoła korzeni podczas sadzenia sadzonek.
Inna opcja polega na wbiciu miedzianego drutu w łodygę. Ta metoda jest najbardziej drastyczna dla rośliny i może skutkować zahamowaniem jej wzrostu.
Opinie ogrodników
Opinie praktyków są diametralnie różne. Przytaczamy niektóre wypowiedzi osób, które zastosowały metodę z drutem miedzianym przeciwko zarazie ziemniaczanej.
„Przekłuwam pomidory cienkimi drutami już od 12 lat, do tej pory nigdy nie miały one ani jednej ogniska phytophthora.”
„Używałam drutu, ale nie wiem czy okazał się panaceum na zarazę. Dodatkowo stosuję płodozmian, co pięć lat zalewam działkę silnym roztworem witriolu, a latem stosuję Fitosporin.”
„Phytophthora zaatakowała wszystkie moje krzaki na otwartej działce. Aby zachować pomidory przynajmniej w szklarni (jeszcze nie zaatakowane), przebiłem wszystkie rośliny miedzianymi drutami. Nie było ani jednego przypadku choroby”.
„Używam drutu, ale nie wiem, czy jest z tego jakaś korzyść. Phytophthora jest nieobecna – ale sąsiedzi też jej nie mają, a nie przebijają miedzią, używają fungicydów.”
„Ta metoda nie działa! Czytałem o niej w czasopiśmie, próbowałem w szklarni – Pomidory przyswajają miedź tylko w postaci rozpuszczalnej – a w łodygach nie ma kwasu, który rozpuszcza drut. Miedzian jest bardziej użyteczny.”
