Obudziła się i zapomniała 20 lat życia: „Znów musiałam opłakiwać zmarłych, nie pamiętałam, jak rodziłam dzieci”

CLAIRE Muffett-Reece, 43-letnia dziennikarka, mieszka w Braintree w stanie Essex z 44-letnim mężem Scottem, który prowadzi firmę zajmującą się wyposażeniem sklepów, oraz synami Jackiem (11 lat) i Maxem (dziewięć lat).

Opowiedziała magazynowi The Sun, co oznacza żyć z zapaleniem mózgu i jak z tego powodu straciła 20 lat wspomnień.

„Płacząc w ramionach mojego męża Scotta, słuchałam z niedowierzaniem, jak powiedział mi, że mój wujek Michael zmarł na raka trzy miesiące wcześniej, mój wujek Peter zmarł na atak serca siedem lat temu, a moja kuzynka Tash zmarła w 2018 roku.

Na pewno już po nich wszystkich rozpaczałam – ale tego nie pamiętałam. Po tym, jak zachorowałam utraciłam pamięć o 20 latach swojego życia…

Przed urazem mózgu miałam dobre życie

Scotta poznałam w pubie w 1995 roku i od tamtej pory byliśmy razem. Pobraliśmy się w 2008 roku i mieliśmy dwóch synów Jacka i Maxa, a mój czas dzieliłam między ich wychowanie i przeprowadzanie wywiadów z celebrytami jako redaktor magazynu.

Sytuacja zmieniła się dramatycznie w Dzień Ojca w 2021 roku. Jak opowiedział mi Scott tego dnia przeziębiłam się i wcześnie położyłam się spać.

Następnego ranka próbował mnie obudzić, ale się nie ruszałam. Karetką zabrano mnie do Broomfield Hospital w Chelmsford, gdzie nieprzytomną podłączono mnie do respiratora.

Będąc nieprzytomna miałam napady padaczkowe, więc zostałam przeniesiona do Royal London Hospital w celu uzyskania specjalistycznej pomocy.

Cudem uniknęła śmierci

Po testach neurolodzy potwierdzili, że mój mózg jest spuchnięty z powodu zapalenia mózgu, prawdopodobnie spowodowanego przez wirusa, którego złapałam. Scott, moi synowie i rodzice mieli przygotować się na najgorsze.

Na szczęście napady udało się opanować lekoterapią i po 16 nocach nie potrzebowałam aparatu podtrzymującego życie.

Podobno jedną z pierwszych rzeczy, które powiedziałam, gdy się ocknęłam było: „Jak się mają koty?”. – tylko po to, by dowiedzieć się, że nie żyją (jeden z nich lata temu, a drugi tydzień przed moim zachorowaniem). Od tego momentu stało się jasne, że zniknęło około 20 lat moich wspomnień.

Wiedziałam, że mam dzieci

Chociaż mgliście wiedziałam, że mam dzieci, które kocham, nie pamiętałam ich porodu, urodzin, pierwszych dni w szkole, ani tego co lubią, albo nie znoszą.

Scott pokazał mi zdjęcia wakacji, naszego domu i naszego ślubu – żadnego z tych zdarzeń i miejsc zupełnie nie pamiętałam. Neurolodzy wyjaśnili, że utrata pamięci bywa częstym skutkiem ubocznym zapalenia mózgu, bez gwarancji, że kiedykolwiek wspomnienia wrócą.

Na szczęście pamiętałam wszystkich, których znałam – nie wiem, jak Scott by sobie poradził, gdybym myślała, że ​​jest obcy. Nie wiem jak ja bym sobie poradziła. Dziwnie było patrzeć na siebie w lustrze, zobaczyć swoją twarz w moim wieku i zmarszczki, których nie pamiętam.

Po pięciu tygodniach w szpitalu zostałam wypisana i spotkałem się z Jackiem i Maxem, którym nie pozwolono mnie odwiedzać z powodu pandemii. Jednak mój powrót do zdrowia dopiero się zaczął.

Nie mogłam przejść więcej niż kilka kroków, ubrać się czy umyć. Scott musiał pomagać mi we wszystkim.

Oznaczało to, że musiał wziąć urlop, aby się mną opiekować, jednocześnie zajmując się chłopcami.

Czułam się bezradna i zdezorientowana, gdy rodzina stwierdziła, że ​​jestem bardziej porywcza niż wcześniej, co było skutkiem ubocznym urazu mózgu.

Moi przyjaciele byli niesamowici, odwiedzali mnie i przypominali mi nasze zabawne wspólne wspomnienia.

Nie pamiętałam pandemii

Czasem zdjęcie wywołało nagłą retrospekcję, przebłysk, ale najczęściej było tak, jakby mnie tyle czasu nie było.

Nie pamiętałam nawet pandemii Covid-19 i byłam przerażona, gdy dowiedziałam się o zamachach z 11 września i 7 lipca. To było absolutnie przerażające, dowiedzieć się o wydarzeniach zmieniających świat, których nie pamiętałam.

Przeglądając magazyny, byłam również zdumiona, gdy przeczytałam wywiady, które przeprowadziłam z takimi celebrytami jak Stacey Solomon.

Jestem teraz w znacznie lepszym miejscu, ale do powrotu do zdrowia jeszcze daleko. Rzadko przesypiam noc, budzę się z nerwobólami i uporczywym swędzeniem.

Nie jestem w stanie prowadzić samochodu, ani nawet gotować, bo może nastąpić atak.

Scott był niesamowity w tym wszystkim. Przypominał mi o zażyciu leków przeciwpadaczkowych i tulił mnie, gdy ból był przytłaczający.

Jack i Max rozumieją. Opowiadają mi o czasie spędzanym wspólnie, o swoich ulubionych filmach lub wycieczkach do dziadków w Hiszpanii. Codziennie dowiaduję się o nich nowych rzeczy, takich jak jedzenie czy muzyka, którą lubią.

Moja kariera powoli zaczyna się od nowa i z ulgą zdałem sobie sprawę, że nie zapomniałam, jak pisać, kiedy przeprowadzałam wywiady z kilkoma celebrytami – nawet jeśli musiała najpierw wyszukiwać w Google, żeby się dowiedzieć kim oni są!

Jeśli chodzi o moje utracone wspomnienia, wciąż jest niewielka szansa, że ​​mogą wrócić, ale jeśli nie, będę musiała po prostu stworzyć wiele szczęśliwych nowych”.

Źródło: thesun.co.uk, Miniatura wpisu: twitter.com

Pij ten odwar trzy razy dziennie – zapomnisz co to skoki ciśnienia

6 przepisów na ciasteczka w 20 minut. Zrób dzieciom zamiast kupować w sklepie