Łopian jest rośliną znaną ze swoich działań prozdrowotnych, szczególnie jego korzeń. Korzeń łopianu (Arctium lappa) jest surowcem zielarskim o działaniu silnie bakterio i grzybobójczym.
Zawiera wiele składników, takich jak inulina, olejki eteryczne, fitosterole, flawonoidy i inne korzytne dla zdrowia.
W medycynie tradycyjnej używany do pobudzania procesów metabolicznych, jako środek oczyszczający krew, moczopędny, żółciopędny i napotny.
Właściwości lecznicze korzeni łopianu obejmują:
Detoksykacja organizmu: Łopian jest często stosowana do wspierania procesów oczyszczających organizmu, usuwania szkodliwych produktów przemiany materii.
Wsparcie dla skóry: Ma działanie przeciwzapalne, antybakteryjne i przeciwgrzybicze, co powoduje, że pomaga w różnych schorzeniach skórnych, takich jak trądzik, łuszczyca czy egzema.
Łagodzenie stanów zapalnych: Łopian może pomóc w łagodzeniu infekcji i zakażeń.
Zdrowe włosy i skóra: Składniki zawarte w korzeniach łopianu są korzystne dla stanu włosów oraz zdrowia skóry. Odwarem i szamponem z dodatkiem soku, ekstraktu lub odwaru z korzenia myto i płukano włosy bez połysku, kruche wypadające, z łupieżem i wypryskami na skórze owłosionej.
Poprawa funkcji układu trawiennego: Inulina, występująca w korzeniu łopianu, może pomóc w działaniu trawiennym, regulować wypróżnienia i wspomagać florę jelitową.
Wsparcie dla układu moczowego: Łopian działa moczopędnie, zwiększa wydzielanie moczu. Dzięki czemu oczyszcza organizm z toksyn, wspomaga leczenie chorób układu moczowego oraz działa przeciwobrzękowo.
Kiedy wykopać korzeń łopianu
Istnieją dwa korzystne okresy:
1. Korzeń łopianu najlepiej wykopać we wrześniu i październiku, po zasuszeniu nadziemnej części rośliny.
2. Dopuszcza się zbiór wczesną wiosną, na początku drugiego roku życia rośliny. Korzeń należy wykopać, zanim łopian wypuści liście.
Nie zaleca się wykopywania korzenia pod koniec drugiego roku życia (łopian to roślina dwuletnia), ponieważ do tego czasu traci on większość swoich korzystnych właściwości.
Łopian to potężna roślina, której korzeń dorasta do 1 metra długości. Niemożliwe jest całkowite wyciągnięcie korzenia z ziemi, to nie ma sensu. Ważniejsze jest wykopanie pogrubionej górnej części korzenia.
Wykopane korzenie układa się na świeżym powietrzu w celu wstępnego wysuszenia. Suszy się w temperaturze 60 stopni. Aby przyspieszyć suszenie można pokroić korzeń na mniejsze części.
Po ostatecznym wysuszeniu korzenie łopianu można przechowywać przez kilka lat.
Sok ze świeżych korzeni łopianu: 10 dag korzeni obmyć starannie i przepuścić przez wyciskarkę lub sokowirówkę. Można też zmiksować i odcedzić. Pić 3 razy dziennie po 30-60 kropli.
Odwar z suszonych korzeni: 10 dag korzeni zalać -,5 l wrzątku, odstawić na 3 godziny. Po tym czasie zagotować i gotować przez 10 minut. Pić 2-3 razy dziennie po pół szklanki.
Na okłady: 1 łyżkę rozdrobnionego korzenia zalać zimną woda po uprzednim przegotowaniu. Odcedzić po 7 godzinach.
Maść z łopianu z XIX wieku przytoczona przez dr Henryka Różańskiego: kilka korzonków łopianu drobno pokrajanych gotować w 1/2 l wody aż do odparowania połowy wody, dodać ćwierć funta wieprzowego tłuszczu i postawić mieszaninę na 24 h, po czym dodać jeszcze 60 gr. wytopionego łoju wołowego, mieszając wszystko dobrze.
Warto jednak pamiętać, że przed przystąpieniem do leczenia z korzeniem łopianu zawsze zaleca się konsultację z lub wykwalifikowanym pracownikiem służby zdrowia.